“Het helpt om ervaringen uit te wisselen met andere mantelzorgers.”

Zakia: “Toen ik zes jaar geleden hoorde dat mijn moeder (85 jaar) Alzheimer had, kwam dat aan als een harde klap. Ik had zoveel vragen. Hoe ga je ermee om? Hoe gaat het nu verder met haar? Kan ze nog wel zelfstandig wonen? Uiteindelijk heeft mijn moeder eerst een paar jaar zelfstandig gewoond. Toen we merkten dat ze steeds angstiger werd, is ze bij mij en mijn gezin in komen wonen. Dat is nu een paar maanden zo.”

Zakia deelt de zorg voor haar moeder met haar broer en zus. “Mijn zus helpt mijn moeder met douchen, mijn broer gaat mee naar doktersafspraken. Het is fijn dat we de zorg op deze manier een beetje met elkaar kunnen delen. Ik vind het mooi dat ik mijn moeder de reuring van een gezinsleven kan geven. Een nadeel van het inwonen is dat iedereen er vanuit gaat dat ik altijd voor mijn moeder zorg. Ook in vakanties. Dat vind ik weleens lastig. In vakanties zou ik graag wat meer tijd hebben voor mijn gezin.”

Zo nu en dan geeft Zakia haar grenzen aan bij haar familie. “Maar het lastige bij dementie is dat een ander de zorg ook niet zomaar een middagje over kan nemen. Je moet zoveel uitleggen. Het kost dan minder tijd en energie om zelf voor mijn moeder te zorgen. Andersom is mijn moeder ook gewend aan mij. Na een uitstapje naar mijn broer of zus wil ze weer naar huis.”

Zakia vindt het lastig om passende professionele hulp te vinden voor haar moeder. “Door de dementie valt mijn moeder terug op vroeger. Hierdoor spreekt ze alleen Arabisch. Het is moeilijk om zorg te vinden passend bij haar taal en cultuur. Via mijn werk in de maatschappelijke zorg kwam ik in contact met artsen uit Heerlen. Zij vertelden dat zij ook merken dat er behoefte is aan zorg in het Arabisch, passend bij de Marokkaanse cultuur. Ze zijn aan het kijken of ze deze zorg op kunnen zetten. Ik hoop dat dit gaat lukken. Dan zal ik sneller om professionele hulp vragen voor mijn moeder, want het is soms best zwaar.”

De zorg voor iemand met dementie vraagt 24 uur alertheid. “Soms slaapt mijn moeder te lang, dan moet ik haar wekken. Op andere momenten wil ze te vroeg gaan slapen en wordt ze midden in de nacht wakker. Je moet continu alert zijn en goed plannen.”

Zakia combineert het mantelzorgen met een driedaagse werkweek. “Dat is soms best een uitdaging. Ik ben de enige die mijn moeder kan kalmeren. Als ze onrustig is, moet ik haar dus helpen. Gelukkig hebben mijn collega’s er geen moeite mee als ik wat later ben of als ik plotseling naar huis moet. Na een gezellig weekend is mijn moeder helemaal in de war. Op maandag ben ik dus vaak te laat. Daar wordt rekening mee gehouden. Dat is prettig.”

De kinderen van Zakia wonen alle vier nog thuis en springen af en toe bij. “Dat geeft rust als ik zelf niet thuis ben. Er is altijd toezicht, ook al zitten mijn kinderen regelmatig op hun eigen kamer. Ze letten op dat mijn moeder de deur niet opendoet voor anderen. En geven haar een kopje koffie of thee als ik wat later thuis ben. Ik vind het waardevol dat mijn kinderen van jongs af aan weten hoe je voor een ander zorgt.”

Zakia kent vanuit haar persoonlijke netwerk meer mensen die mantelzorger zijn. “Zij vertellen me weleens dat het hen te veel wordt en dat ze niet meer terug kunnen vallen op hun eigen netwerk. Dan probeer ik hen te helpen door te vertellen hoe ik de zorg voor mijn moeder combineer met mijn eigen leven. Het is fijn om hier met elkaar over van gedachten te wisselen.”

De zorg voor haar moeder laat Zakia niet los, totdat er passende zorg voor haar is. “Ik roei met de riemen die ik heb. Mijn kinderen helpen in het huishouden. Ik sta soms wat vroeger op om alvast een was te doen. Het is druk met mijn werk en met alle afspraken van mijn kinderen, maar ik doe het met alle liefde. Zij heeft ook altijd voor mij gezorgd en ik wil haar het gevoel geven dat ze altijd welkom is.”